We gaan met de trein van Seattle naar Vancouver. 4 uur met de trein over een afstand van 230 kilometer. Sinds Oost Europa niet meer zo’n inefficiente werkverschaffing meegemaakt. Bij zo’n reisje blijken tientallen ambtenaren betrokken te zijn.
Je moet minstens een uur van te voren aanwezig zijn. En dat is redelijk lang als je om half acht de trein neemt. De fietsen van kaarten met onze handtekening erop laten voorzien door een meneer aan het oversized luggage loket. Ons aangemeld bij een van de 4 aanwezige conducteurs. Een roze kaartje gekregen met een paar stikkertjes erop. Tussendoor kwam de hoofdconducteur nog even controleren of wij wel een kaartje voor de fiets hadden. Dat kaartje voor de fiets werd later nog een paar keer gecontroleerd en uiteindelijk in Canada door tweeen gescheurd. De deur naar het perron wordt bewaakt door weer een andere beambte. Wij zitten in de voorste wagon, de fietsen in de laatste. En heel gesjouw want de bagage mag natuurlijk niet op de fiets blijven.
Ze doen zoveel mogelijk een vliegtuig na. Business class (tientje duurder) in een aparte rij mogen 5 minuten eerder in de trein en in Vancouver er 5 minuten eerder uit. Dat scheelt in Vancouver wel een half uurtje wachten bij de douane. Instructies wat te doen bij een ongeluk, omroepen dat je moet blijven zitten tot de trein stilstaat.
50 meter na het vertrek stopt de trein. Er blijkt nog een blokkade op de rails te liggen. Iemand was vergeten om die eraf te halen. Waarom dat ding erop lag werd niet duidelijk. 30 minuten gewacht en daar ging de trein. We mogen van geluk spreken dat we er niet zijn opgereden zegt de conductrice. Tot onze verrassing is er wifi aan boord.
Wel een mooi uitzicht over het water met de besneeuwde bergen in de verte. Sommige bruggen worden met 10 km per uur genomen. Die bruggen zien er uit alsof ze honderd jaar niet onderhouden zijn. In Canada stopt de trein een paar keer. Het is erg druk op het spoor word omgeroepen. Vandaar. Dan stopt de trein en verdomd we rijden een stuk terug. Een beambte heeft vergeten de wissel om te zetten. En zo waren we de verkeerde weg ingeslagen. Die slome beambte zien we slof slof voorbij komen. En na een kwartiertje gaan we weer.
We hebben uiteindelijk een uurtje vertraging. Dat brengt de gemiddelde snelheid op dik 50 per uur. Toegegeven die snelheid hadden we met de fiets niet gehaald.
Na een half uur wachten zijn we aan de beurt bij de douane. De computer van de douanemeneer gaat ogenblikkelijk down als hij Leonies paspoort probeert te scannen. We moeten een flinke tijd wachten. De douanemeneer is gewend een aantal vragen te stellen. Omdat het wachten nogal lang duurt stelt hij deze vragen maar een aantal keer. Zo vraagt hij drie keer of we nog van plan zijn om producten in Canada achter te laten.
De geldautomaat in de stationshal blijkt ook defect. Maar wat een heerlijke fietspaden zijn er in Vancouver!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten